Categorie: Geen categorie

Met al mijn patiënten bouw ik wel een band op.
Soms komt er iemand op je pad die net even wat meer is dan een ander. Dat kan door karakter, door klacht, of gewoon doordat er een ‘klik’ is op een bijzondere manier. Mr X was zo’n man. Op zijn 58e getroffen door een ernstig herseninfarct, het zogenaamde Locked-in syndroom. De officiële uitleg is ‘een toestand van ernstige verlamming waarbij enkele de verticale oogbewegingen nog vrijwillen kunnen worden uitgevoerd. De patiënt bevindt zich niet in coma en is dus bewust van wat er rondom hem/haar afspeelt’.
Heel bijzonder dat mijn hulp is ingeroepen om te proberen beweging in deze man te krijgen.

Met alle kennis die ik heb opgedaan, goede moed, en de nodige accessoires, ben ik na goedkeuring van de revalidatiearts naar Mr X gegaan om de balans op te maken. Een uitgebreid onderzoek was niet nodig…. Hij kon niet anders dan liggen en zich niet bewegen. Communicatie ging via de spraakcomputer. Zijn begrip van grammatica en woordenschat waren intact.
Tja… waar begin je… En hoe maak je het aangenaam… want prikken op de schedel is niet zonder pijn als je een infarct hebt gehad wat zo heftig is. Ik zal niet alle consulten beschrijven, maar we zijn gestart met als uitgangspunt Neuspeuteren. Want als je met je rechterhand weer naar je neus kunt, kan je ook weer leren eten als je de lepel kunt vasthouden. Maar zeg nu eerlijk… neuspeuteren is leuker dan leren eten.. toch? We hebben er vreselijk om gelachen.
Maar na 8 weken wekelijks behandelen raakte Mr X met zijn rechter wijsvinger zijn neus aan!
En 2 weken later kon hij een lepel vasthouden! En weer 2 weken later kon hij met 1 vinger typen op zijn telefoon om what’sapp berichten te versturen!! Heel wat tranen van geluk zijn er gevloeid.

Mr X kon nu ook zijn elektrische rolstoel bedienen. Hij kon de gang op als hij dat wilde.
Omdat er absoluut meer in zat, is hij naar een specialistisch revalidatie centrum in Utrecht gegaan. De artsen daar zijn gespecialiseerd in Locked-In en ook het behandelend team wist precies wat er nog te doen viel. En weer ging hij vooruit. Ik reed iedere donderdag naar Utrecht om te zorgen dat de hersenen de prikkels bleven doorgeven. Hoe goed te zien dat hij daar zelf ging eten! Een enorme stap vooruit en een boost voor hem om gemotiveerd verder te gaan.

Na 12 weken Utrecht moest hij weer terug naar Basalt in Den Haag. Nog steeds verbetering, en nu ook op initiatief van zijn vrouw naar Nootdorp voor looptherapie. Dat bracht weer zoveel teweeg. het bleek dat hij gewoon mee kon lopen! Van 10% zelf lopen is hij naar 50% gegaan in enkele weken. Weer euforie. En toen gebeurde er iets… de linkerkant ging bewegen. The Spark in the Machine heeft gevonkt. Heel stiekem durfde ik te hopen dat Mr X wellicht in staat zou zijn over enkele maanden zelfstandig te staan… en misschien wel zelfstandig naar het toilet te gaan…

Omdat de looptherapie zoveel teweeg bracht, en heel veel goeds opleverde, ben ik een maand geleden gestopt met behandelen. Dit weekend ben ik even bij ze thuis geweest. Mevr X had even mijn hulp nodig. We hebben zitten praten terwijl de naalden hun werk deden bij allebei. Ik ben er toch, dus dan Mr X ook gewoon. Toen ik wegging, zei hij dat hij buikpijn had…

De volgende ochtend ontving ik het verdrietige nieuws dat de buikpijn zo erg werd dat een ziekenhuisopname noodzakelijk was, een stent verstopt zat, mijn Mr X in een coma is geraakt en is overleden…

Soms zit het mee, maar heel soms zit het heel verdrietig tegen… En dit is zo’n moment dat mijn hart huilt.. heel hard huilt… Dag fijne vent, bedankt dat ik van je mocht leren… Je zal gemist worden.

Als ervaringsdeskundige op het gebied van Psoriasis, weet ik als geen ander waar je last van hebt, en wat er allemaal bij komt kijken om je aandoening verlichting te geven. Ik heb het al sinds mijn 9e, dus ik weet waar ik het over heb. Mijn hemel… smeren, baden, verplichte zeevakantie, diëten, lichttherapie, bloedwassingen, acupunctuur, chinese kruiden, en nog meer smeren. Ik ben op slechte dagen 2 x per dag een uur bezig met mijn Huid!! en dan heb ik ook al een zoutbad genomen in de ochtend. Om gek van te worden!

Nu ben ik voor mijzelf een hele slechte dokter… ik kan mijzelf totaal niet behandelen of je juiste kruidenformule voorschrijven. Dus hiervoor ga ik naar een collega in Keulen die gespecialiseerd is in huidaandoeningen met name Psoriasis. Niet alleen formules om in te nemen, maar ze schrijft ook kruiden voor om kompressen te maken. Dat werkt super! En voor de acupunctuur ga ik naar een collega in Amsterdam die een heel ander protocol prikt dan ik, en waar ik dus geen verstand van heb. Ik kan gewoon patiënt zijn. Ik kan het loslaten als ik heerlijk anderhalf uur met naalden op de behandelbank lig. Het kost veel tijd, maar ja, dat moet je er voor over hebben. Alles om minder klachten te hebben, toch? De resultaten van deze 2 behandelaars hebben effect. De Huid is rustiger, minder jeuk (dus ook beter slapen!!), en minder plekken.
Nu heeft de week dobberen in de Middellandse Zee ook goed geholpen om het proces weer iets verder te helpen. Mijn man en ik hebben daarom besloten ieder jaar minstens 2 weken naar de Middellandse Zee te gaan. De Noordzee werkt niet goed genoeg. Minder zout, minder warm, dus minder werking.

Maar wat kan je nog meer doen? Want niet iedereen kan naar de Middellandse Zee. Smeren met crème op basis van chinese kruiden… Dat geeft al heel snel verbetering en minder jeuk. Mijn eerste ervaring enkele jaren geleden hebben echt mijn leven veranderd. Wat werkt dat goed!
Mazin Al-Khafaji, mijn dermatologie professor, maakt fantastische crèmes. Ik schrijf ze veel voor en ben steeds verrast over de mooie resultaten. En mijn patiënten nog meer!
Kan je je voorstellen dat je op een natuurlijk manier een rustigere Huid kan krijgen? Dat je een totaalpakket krijgt met acupunctuur, chinese kruiden, voedingsadvies en soms ook een aanvullende behandeling bij een collega om een hobbeltje op het pad weg te werken, en zo weer verder te kunnen in ons behandelplan? Een pracht traject om aan te gaan. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat dat echt de moeite waard is. Een traject waar steeds wordt bijgestuurd naar mate er verbeteringen zijn. Op maat gemaakt. Voor iedereen anders.

Dus… kom maar op! Dan gaan we aan de slag!

De klok vooruit! De krokussen komen op! En… hatsjie… seizoens hooikoorts doet zijn intrede.
Heel lastig als je allergisch bent voor alles wat er in de lucht zweeft van tijd tot tijd. Hooikoorts kan je het hele jaar hebben. Dat heeft te maken met hoe je immuunsysteem reageert op de omgeving. Als je immuunsysteem zwak is in het voorjaar, heb je in die periode last van jeukende ogen, snotneus, niezen en soms ook hoofdpijn, en jeuk in je oren. Maar als je immuunsysteem het hele jaar op scherp staat, reageert het op alles, en heb je dus ook in de winter jeukende ogen, de loopneus, en het niezen… In alle gevallen van hooikoorts ben je ook nog eens moe. Dat is niet gek als je je bedenkt dat je lichaam je aan alle kanten probeert te beschermen!
Wat kan je hieraan doen? Want binnen blijven is geen optie.
Met acupunctuur kan direct verlichting verkregen worden. Dat is de grote stappen snel thuis methode. Als we dat het eerste seizoen op die manier doen, ben je in ieder geval al geholpen. Maa na het seizoen zal je moeten investeren in een lange termijn oplossing. We zullen je immuunsysteem moeten versterken/afzwakken. Hier kan je dan mooi de tijd voor nemen de rest van het jaar tot je nieuwe hooikoorts seizoen is aangebroken. Je zult dan merken dat je minder last hebt. Maar het is nog niet weg. Mijn ervaring is dat de meeste hooikoorts patiënten na 3 jaar geregeld behandelen, het vierde jaar aanzienlijk minder last hebben en maar af en toe een acute aanvalsbehandeling nodig hebben. En dat is waar we naar toe moeten. Lange termijnoplossingen.

Hoe ziet zo’n behandelplan er dan uit? Het eerste jaar kom je uiteraard als je al last hebt (is mijn ervaring). Dan behandelen we wekelijks tot jouw piek seizoen weg is. Daarna gaan we naar 1 x per maand tot 2 maanden voor je piekseizoen. Dan eerst om de week en in de maand van je piekseizoen wekelijks. En dan na je piekseizoen weer maandelijks of zelfs 1 x per 6 weken. En weer tot 2 maanden voor je piekseizoen, waar we de frequentie wel hoog houden. Het derde jaar gaan we uitproberen en blijven we 1 x per maand behandelen tot je piekseizoen, en kom je alleen als je veel last hebt. Als dit goed gaat, ben je al aardig op weg. Met vervolgens iedere 6-8 weken een APKtje het hele jaar door, houd je het in balans en heeft je lichaam al het grootste gedeelte van de balans teruggevonden.

Eigenlijk een mooie manier om je lichaam zelf aan het werk te zetten zich te herstellen, toch? En met behulp van kleine naaldjes die helpen in de aansturing kom je dus een heel eind.

Vaak hoor ik de problemen aan die men heeft met de stoelgang. Poep- en piespraatjes zijn in mijn praktijk heel normaal. Wat je in je mond stopt, komt er uit je kont weer uit… logisch. En daaruit kunnen we precies zien wat er in die weg van mond tot kont gebeurt. En wat er mis kan zijn.
Zo heeft voeding, leefstijl, rust en aandacht met eten alles te maken met hoe ons brein reageert op onze darmen. Ons brein geeft allerlei signalen af als we eten. Of iets lekker is, of juist niet, of we meer willen eten, of juist verzadigd zijn. Het is daarom belangrijk om aan tafel te eten. Een maaltijd zonder prikkels.

In een maatschappij waar 1-persoons huishoudens normaal gaat zijn, zien we ook dat men vaak even een bord eten neemt en voor de tv gaat zitten. Gezellig met de nieuwslezer dineren…. En daar gaat het mis. Je hersenen zijn vooral bezig met het verwerken van het nieuws op tv, en heeft geen aandacht meer voor je maaltijd. Dat betekent dat je vaak meer eet dan je wilt, omdat de verzadigingsknop uit staat.
En dat geldt ook voor de toilet gang… met je smartphone. Nog even een filmpje, een berichtje, een mailtje lezen terwijl je zit. Je hersenen zijn dan niet bezig met de ontlasting ontladen, maar met het verzamelen van de gegevens van je smartphone. De darmen stagneren hierdoor, want ze krijgen geen teken om de peristaltiek op gang te houden. Poepen is namelijk een teken van loslaten, een weg vrijmaken voor iets nieuws. En dat houd je dus gewoon tegen. Dat geldt overigens ook voor lezen op het toilet… Een ander ding is dat je dan ook veel langer op het toilet zit dan nodig is…

Het is dus belangrijk erop te letten dat de maaltijden zonder stress zijn, dus geen ingewikkelde gesprekken of opvoedkundige boosheid aan tafel uiten, maar dat na de maaltijd doen. En dat je ook gewoon aan tafel eet, zonder smartphone, en dat je zeker ook zonder dat ding naar het toilet gaat. Maak daar een opvoed item van. Leer je kinderen dat. Poepen is namelijk leuk als het goed lukt. En lukt het niet, dan komt je bij mij terecht…