Met al mijn patiënten bouw ik wel een band op.
Soms komt er iemand op je pad die net even wat meer is dan een ander. Dat kan door karakter, door klacht, of gewoon doordat er een ‘klik’ is op een bijzondere manier. Mr X was zo’n man. Op zijn 58e getroffen door een ernstig herseninfarct, het zogenaamde Locked-in syndroom. De officiële uitleg is ‘een toestand van ernstige verlamming waarbij enkele de verticale oogbewegingen nog vrijwillen kunnen worden uitgevoerd. De patiënt bevindt zich niet in coma en is dus bewust van wat er rondom hem/haar afspeelt’.
Heel bijzonder dat mijn hulp is ingeroepen om te proberen beweging in deze man te krijgen.
Met alle kennis die ik heb opgedaan, goede moed, en de nodige accessoires, ben ik na goedkeuring van de revalidatiearts naar Mr X gegaan om de balans op te maken. Een uitgebreid onderzoek was niet nodig…. Hij kon niet anders dan liggen en zich niet bewegen. Communicatie ging via de spraakcomputer. Zijn begrip van grammatica en woordenschat waren intact.
Tja… waar begin je… En hoe maak je het aangenaam… want prikken op de schedel is niet zonder pijn als je een infarct hebt gehad wat zo heftig is. Ik zal niet alle consulten beschrijven, maar we zijn gestart met als uitgangspunt Neuspeuteren. Want als je met je rechterhand weer naar je neus kunt, kan je ook weer leren eten als je de lepel kunt vasthouden. Maar zeg nu eerlijk… neuspeuteren is leuker dan leren eten.. toch? We hebben er vreselijk om gelachen.
Maar na 8 weken wekelijks behandelen raakte Mr X met zijn rechter wijsvinger zijn neus aan!
En 2 weken later kon hij een lepel vasthouden! En weer 2 weken later kon hij met 1 vinger typen op zijn telefoon om what’sapp berichten te versturen!! Heel wat tranen van geluk zijn er gevloeid.
Mr X kon nu ook zijn elektrische rolstoel bedienen. Hij kon de gang op als hij dat wilde.
Omdat er absoluut meer in zat, is hij naar een specialistisch revalidatie centrum in Utrecht gegaan. De artsen daar zijn gespecialiseerd in Locked-In en ook het behandelend team wist precies wat er nog te doen viel. En weer ging hij vooruit. Ik reed iedere donderdag naar Utrecht om te zorgen dat de hersenen de prikkels bleven doorgeven. Hoe goed te zien dat hij daar zelf ging eten! Een enorme stap vooruit en een boost voor hem om gemotiveerd verder te gaan.
Na 12 weken Utrecht moest hij weer terug naar Basalt in Den Haag. Nog steeds verbetering, en nu ook op initiatief van zijn vrouw naar Nootdorp voor looptherapie. Dat bracht weer zoveel teweeg. het bleek dat hij gewoon mee kon lopen! Van 10% zelf lopen is hij naar 50% gegaan in enkele weken. Weer euforie. En toen gebeurde er iets… de linkerkant ging bewegen. The Spark in the Machine heeft gevonkt. Heel stiekem durfde ik te hopen dat Mr X wellicht in staat zou zijn over enkele maanden zelfstandig te staan… en misschien wel zelfstandig naar het toilet te gaan…
Omdat de looptherapie zoveel teweeg bracht, en heel veel goeds opleverde, ben ik een maand geleden gestopt met behandelen. Dit weekend ben ik even bij ze thuis geweest. Mevr X had even mijn hulp nodig. We hebben zitten praten terwijl de naalden hun werk deden bij allebei. Ik ben er toch, dus dan Mr X ook gewoon. Toen ik wegging, zei hij dat hij buikpijn had…
De volgende ochtend ontving ik het verdrietige nieuws dat de buikpijn zo erg werd dat een ziekenhuisopname noodzakelijk was, een stent verstopt zat, mijn Mr X in een coma is geraakt en is overleden…
Soms zit het mee, maar heel soms zit het heel verdrietig tegen… En dit is zo’n moment dat mijn hart huilt.. heel hard huilt… Dag fijne vent, bedankt dat ik van je mocht leren… Je zal gemist worden.
